شعرگردانی دوست آن دانم که گیرد دست دوست در پریشان حالی و درماندگی

به او کمک کند. کسی که در سختی ها دوست خود را تنها می گذارد را نباید دوست دانست. این شعر مربوط به این توصیه آداب دوستی است که: دوستان باید در مسائل و مشکلات با هم همدردی کنند و به هم کمک برسانند
دوست حقیقی آن شخصی است که همانطور که در شادی و آسایش و آرامش با توست، در سختی ها و مشکلات و غم ها نیز یار و یاور تو و در کنار تو باشد.